GÖNLÜME BAYRAM DEM VURUNCA

Öyle ki bayram sabahına heyecandan uyuyamadığımız için balonlamış gözlerle kalkardık. Lavabo sırası beklerken birbirimize su atar ne kadar çok şeker toplayacağımızın hesabını yapardık. Annemizin hazırladığı kahvaltı sofrasına koşarak gider, birkaç lokma yedikten sonra bayramlıklarımızı giyerdik. Büyük bir özenle hazırladığımız bayramlıklarımızı giydikten sonra önce aile büyüklerimizle bayramlaşır sonra elimize aldığımız poşetlerle tüm mahalleliyle bayramlaşmaya çıkardık.

Bir evden bir eve yarışarak bayramlaşmaya gider, arada bir kaldırıma oturup ne kadar şeker topladığımızı sayardık. Beni en çok mutlu eden ise mahallede herkesin 'Dayı' diye hitap ettiği kişinin evine gitmek olurdu. Maddi durumu oldukça iyi olan Dayı mahalledeki tüm çocuklara bayramlık alır, harçlık verirdi. Bayram harçlığımızı alınca büyük bir mutlulukla lunaparka gider çarpışan arabaya, dönme dolaba binmek için sıra beklerdik. Aldığımız pamuk helva ve elma şekerini elimize yüzümüze bulaştıra bulaştıra yerdik.

Şayet Kurban Bayramı ise kurban kesemeyen komşularımıza kestiğimiz kurbandan ikram etmedikçe kurban etinden yemezdik. Tabiri caizse kestiğimiz kurbanın eti bayramın ilk günü bu düşünceyle hareket edince biterdi. Paylaşmanın huzurunu, bereketini, mutluluğunu fazlasıyla yaşadığımız ve unutamadığımız özlenen anlardı.

Bayramları mahiyetine uygun yaşayabiliyor muyuz konusu muamma bir konu... Ramazan Bayramı'nın şekerle, Kurban Bayramı'nın katliam olarak nitelendirildiği bir zamanda yaşıyoruz. Oysa milli ve manevi bayramlarımız birliğin, beraberliğin, dayanışmanın, yardımlaşmanın, paylaşmanın, kardeşliğin, dostluğun göstergesidir. Huzur ve mutluluk nedenidir.

Milli ve manevi değerlerine sahip çıkmayan bir toplum yok olmaya mahkûmdur. Bu sebeple bu değerlerin kıymetini hakkıyla bilip bu bilinçle hareket etmeliyiz.

Gönlüme bayram dem vurunca duydularım satır satır yazıya döküldü. Ah o eski bayramlar!.. Özlenen, aranan nice anlar!.. Sahip çıkalım tarihimize!.. Yaşatalım değerlerimizi!.. İşte o zaman her günümüz bayram, bayramlarımız huzura, mutluluğa, dostluğa, kardeşliğe, birlik, beraberliğe açılan kapılar olur. Bu duygu ve düşüncelerle idrak edeceğimiz Kurban Bayramı'nızı tebrik ediyor huzur ve mutluluk diliyorum. Bir sonraki yazımızda görüşmek üzere Gül Name'de kalın...

Emine KUREN

http://gullnamee.blogspot.com.tr

Yazılarımın izinsiz ya da kaynak belirtilip link verilmeksizin kopyalanması, yayınlanması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu'na göre suçtur...

VARSA PULUN, YOKSA PULUN

Eskiler ne kadar da doğru söylemiş; "varsa pulun, herkes kulun; yoksa pulun, dardır yolun..."  Sözde de anlatıldığı üzere bazı insanlar paraya tamah ederler. Karşısındaki insanları parasına göre değerlendirirler. Onlara göre bir insanda para varsa o insan çok iyidir yoksa çok kötüdür. Parası olana kul köle olunur, parası olmayan ise unutulur. Sabah kahvemi yudumlarken, üzerine onlarca kitap yazılabilecek içerikte olan bu sözü ilk kez kendisinden duyduğum Şermin Teyze aklıma geldi.

Yıllar önce aynı mahallede birlikte yaşadığımız Şermin Teyze ayakkabı fabrikası olan bir bey ile evliydi. Bu evlilikten 3 oğlu olan Şermin Teyze onca mal varlığına rağmen mütevazi kimliği ile her kesimden insanın takdirini ve sevgisini kazanmıştı. Haftanın belirli günlerinde mahalledeki hasta ve yaşlıları ziyaret eder onların ihtiyaçlarını giderirdi. Okul zamanlarında mahalledeki öğrencilerin kırtasiye ihtiyaçlarını alır yoksul öğrencilere burs verirdi. Bayram günlerinde ise mahalledeki tüm çocuklara yaş grubuna göre harçlık verir bayramlıklar alırdı. Şayet kurban bayramı ise kurban kesemeyenler için onlarca kurbanın etini eşit miktarda dağıtırdı.

Her anne gibi Şermin Teyzede vakti gelince üç evladını sırasıyla evlendirdi. Dört katlı aile apartmanında birlikte yaşamaya başladılar. Aileye üç gelinin katılması ve sonrasında eşinin vefatıyla gelen miras kavgaları Şermin Teyze'nin büyük imtihanları olmuştu. Çocukları ve gelinleri arasında çıkan kavgalar onu çok yıpratmış, yaşadığı üzüntüler sağlığını olumsuz etkilemişti. Yaşadığı en büyük üzüntü ise rahatsızlığından dolayı geçirdiği bazı operasyonlardan sonra çocukları tarafından huzurevine verilmesiydi.

Huzurevi'nde yeni dostlar edinsede acısı gözyaşı olup yüreğine süzülüyordu. Şermin Teyze'nin huzurevine verildiğini duyunca belirli zaman aralıklarında O'nu ziyaret ettim. Her gittiğimde şahit olduğum bu gözyaşları beni derinden etkiledi. Ellerinden tutup, gözlerinin derinliklerine bakarken hayatın en acı gerçeklerini gördüm.

Şermin Teyze son nefesine kadar huzurevinde kaldı. Bu süreçte sağlığında ve variyetinde yolunu aşındıranlar tarafından unutulsada uzun yıllar yardımda bulunduğu birkaç öğrenci tarafından sık sık ziyaret edildi. Ben de hafta da üç gün mutlaka ziyaret ettim. O'nu her ziyaret ettiğimde bana aydınlık olacak bir yaşam tecrübesi edindim. Edindiğim en etkili hayat tecrübesi ise ilk kez Şermin teyzeden duyduğum ve bu yazıma ilham olan "varsa pulun, herkes kulun; yoksa pulun, dardır yolun" sözünün içeriği oldu.

Çocukları babalarından kalan tüm mal varlıklarını ihtiraslarına kurban edip bir dilim ekmeğe muhtaç bir hayat yaşamaya başladılar. Bir şeyleri anlayıp huzurevine annelerini ziyaret etmeye gitselerde artık değiştiremeyecekleri bir gerçekle karşılaştılar. Şermin Teyze artık ebedî istirahatgâhındaydı. O sonsuzluklar âlemine giderken geride paranın girdabında boğularak yok olmuş üç evlat, yardımlarıyla okuyan ve meslek sahibi olan vatansever gençler bıraktı.

Tıpkı Hz. Nuh gibi evlatlarıyla imtihân olan Şermin teyze ne zaman aklıma gelse huzurevine gidip Onunla yaşadığım anıları yad ediyorum. Ondan öğrendiğim yaşam tecrübelerini yaşama ve yaşatma adına gayret ediyorum. İnsanları parasına, namına, makamına göre değil insanlığı ile değerlendiriyorum. Bir nefeslik dünya da kimsenin kimseden üstün olmadığı bilinciyle yaşıyorum. Bu duygu ve düşüncelerle varlığı ile mutluluk duyduğum Gül Name'nin sevgili takipçilerine minnet duygularımla teşekkürlerimi sunuyorum... Sevgiyle Kalın...

Emine KUREN

http://gullnamee.blogspot.com.tr

Yazılarımın izinsiz ya da kaynak belirtilip link verilmeksizin kopyalanması, yayınlanması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu'na göre suçtur...

BAŞARININ GERÇEK SIRRI

Hayatım boyunca aldığım en güzel kararlardan bir tanesi de 2017 YGS sınavına girmektir. Sınav sonrası öğrenci ve öğretmen arkadaşlarım sınavdaki başarımın sırrını sordular. Bu başarımın sırrı yaşam enerjim, hayata pozitif bakış açım, çok kitap okumam, araştırmacı olmam, bilgi yarışmalarını izlemem, ilmin önemini ecdadımızın hayat hikâyelerinden öğrenmemdir. Ve her şeyden önemlisi de plan, program ve stratejelerle hayatı yaşamamdır.


Belirli zaman aralıklarında bir araya geldiğimiz öğrenci arkadaşlarla 'okuma' ve 'araştırma' konuları konuştuğumuz gündem maddelerinden olmuştur. Günümüzde genel olarak sınıf geçmek ve bir meslek edinmek adına ezber mantığı ve araştırma yapmadan kopyala yapıştır mantığı ile hareket edildiği için 'okuma' konusu dar bir kalıba sıkıştırılmış ve 'düşünme' yeteneği neredeyse kaybedilmiştir.


İlim tahsil etmek adına kilometrelerce yolu yalın ayak yürüyerek giden ecdadımız meşakkâtli bir yolculuğun ardından ilmin ve okumanın sırrına ermiştir. Teknolojinin sınırsızca, doyumsuzca kullanıldığı bir çağda yaşıyoruz. Tüm imkânların olmasına rağmen okuma seviyesi ve düşünme yeteneği düşük bir toplumuz. Okuma ve araştırma alışkanlıklarının kazandırılmasına yönelik yapılan çalışmaların yetersiz olmasından dolayı bu konuların toplum üzerindeki olumsuz etkileri henüz giderilememiştir.


İlim öğrenmenin beşikten mezara kadar olduğu bilinciyle hareket ederek son nefesime kadar ilim öğrenmenin ve okumanın dua ve gayretinde olacağım. Okuma ve araştırma alışkanlıklarının topluma kazandırılmasına yönelik yapılan tüm çalışmalara gücüm yettiğince destek vereceğim. Okuyabilen, düşünebilen, okuduklarını ve düşündüklerini hayatına indirgeyebilen, yaşayabilen ve yaşatabilen bir toplumun oluşmasında en ön saflarda yer alacağım.


Sevgili Gül Name takipçileri; bana gönderdiğiniz mesajlar için çok teşekkür ederim. Evet artık üniversiteliyim. Anadolu Üniversitesi Halkla İlişkiler ve Tanıtım Bölümü'nü kazandım. Bazı öğrenci arkadaşlarım latifeli; "ya abla sen benden yüksek puan alınca evde kıyamet koptu. O an yanımda olsan seni bir güzel döverdim" dediler. Ben de onlara; "araştır, oku, düşün ve kazan... İşte başarının gerçek sırrı budur" dedim. Umarım mesajlarda bana yönelttiğiniz sorularınıza bu yazım cevap olmuştur. Bu duygu ve düşüncelerle Gül Name'ye gösterdiğiniz ilgi ve alâka için teşekkürlerimi sunuyorum ve hepinizi çok seviyorum... Sevgiyle kalın...


Emine KUREN

http://gullnamee.blogspot.com.tr


Yazılarımın izinsiz ya da kaynak belirtilip link verilmeksizin kopyalanması, yayınlanması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu'na göre suçtur...

DEFNE AĞACI

Tarih boyunca nice şehitler, üzerinde güven ve huzurla yaşadığımız vatan toprağını, kanlarıyla suladılar. Hiç düşünmeden canını ortaya koyan, aslan yürekli bu kahramanlar geride gözü yaşlı analar, yüreği yanan eşler, boynu bükük yetimler bıraktılar. Geride bıraktıkları Allah'a ve topluma en büyük emanetleriydi... Gözlerini kırpmadan, geriye dönüp bakmadan dua dua semaya uzanan...

Bazen türkülere, bazen şiirlere, bazen yazılara konu olan vatanın yılmaz bekçileri bir bir ayrılırken vatan topraklarından, "biz bir ölür bin diriliriz" nidasıyla bir destan yazdılar dillerde dolanan...

Emirler Köyü'nün dağlarında çobanlık yapan Ahmet çocukluğundan gençliğine haykırdığı vatan, bayrak ve millet sevdasıyla ülkenin bölünmez bütünlüğünü korumak adına yollara düştü. Jandarma Uzman Çavuş olarak görev yaptığı süre içerisinde sevdası uğruna yılmadan, yorulmadan mücadele etti.

Ve 2007 yılında Nisan ayının 15. günü Ahmet Güngör'e de şehadet şerbetini içmek nasip oldu kana kana... Peygamber Efendimiz'in doğduğu mübarek ayda, Peygamber Efebdimiz'in doğumuna müjde kanatları çırpan melekler bu defa Şehit Ahmet'in şehadetinin ardından dirilişine müjde kanatları çırptı.

Şehit olduğu Hozat Tunceli'nden doğduğu Tarsus'un Emirler Köyü'ne sonsuzluklar alemine yolcu edilmek üzere getirildi. O getirilirken defin işlemleri için gerekli hazırlıklar, şehit ailesinin mezarlıkta gösterdiği yerde, dönemin Çamalan Karakol Komutanı Ahmet Ateş komutasında yapıldı.

Ailenin defin işlemi için gösterdiği yerde bulunan 'Defne Ağacı', Çamalanlı Uzun Ali lâkaplı Ali Çatal tarafından budanırken, orada bulunan herkesi duydulandıran ve göz yaşlarına boğan olay vuku buldu. Dalların budanmasıyla birlikte 'Defne Ağacı'nın gövdesinde Şehit Ahmet'in çobanlık yaptığı dönemde ağacın gövdesine büyük harflarle kazıdığı AHMET yazısı görüldü.

• 

Koyunlarını dağda güderken mertebeni, gömüleceğin yeri mi gördün? Neydi 'Defne Ağacı'na adını kazdıran? Neydi sen şehadet şerbetini içince 'Defne Ağacı'nın altına mezarını yaptırtan? Yıllar geçsede seni örnek yaşamın, herkese nasip olmayacak şehadetin ve 'Defne Ağacı'na kazıdığın yazı ile anacağız... Şehadetin mübarek olsun... Peygamber Efendimiz'in Liva-i Hamd Sancağı altında görüşmek üzere...

Emine KUREN

http://gullnamee.blogspot.com.tr


Yazılarımın izinsiz ya da kaynak belirtilip link verilmeksizin kopyalanması, yayınlanması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu'na göre suçtur...

YIKILMADIK AYAKTAYIZ

Yıllar önce atalarımızın "Allah bu ülkeye bir daha İstiklal Marşı yazdırmasın, 80 ihtilalini yaşatmasın" diyerek ettikleri duanın mahiyetini anladığımız bir gece oldu 15 Temmuz gecesi... Kadınıyla erkeğiyle, yaşlısıyla genciyle, mensup olduğu ırk sahip olduğu siyasi görüşüyle her kesimden insanın milli birlik, beraberlik ve dayanışmanın en güzel örneğini sunduğu bu gecede geçmişte olduğu gibi hiç bir gücün Türk Devleti'ni yıkamayacağının bir kez daha destanı yazıldı.

Yankılanan sela sesleri millet olarak tarihte bizleri yolculuğa çıkarırken geçmişten ders alıp gelecek adına yön verecek kararları almamıza sebep oldu. Aldığımız bu kararlarla kimimiz tankın önüne yattı kimimiz kamyonuyla adam taşıdı. Bir kısmımız dua ordusu olurken bir kısmımız meydanlara dökülüp sancağı göndere çekmenin mücadelesini verdi. Bu mücadelenin sonunda şehadet şerbetini içenler meleklerin kanatlarında Rahman'a uğurlanırken gazilik onurunu yaşayanlar farklı yaşam öyküleriyle toplumun neferi oldular.

Ne geçmişte ne de bugün yıkılmadık, yıkılmayacağız. Yılmadık, yılmayacağız. Her daim ayakta kalacağız. Sorumluluk bilinciyle yaşadığımız toplumumuzu ve ülkemizi ayakta tutmanın mücadelesinde olacağız.

Bu duygularla ülke olarak tarihten ders çıkartıp geleceği adımlamalıyız. Geleceği adımlarken de sevgi, saygı, dayanışma içinde birlik ve beraberliği sağlayarak huzurlu ve barış dolu bir toplumun inşaasının gayretinde olmalıyız. Bizi yıkmak isteyenlere karşı gözü açık olmalı her zaman ve mekanda dik duruşumuzu büyük bir onur ile sergilemeliyiz.  Vesselâm...

Emine KUREN

http://gullnamee.blogspot.com.tr

Yazılarımın izinsiz ya da kaynak belirtilip link verilmeksizin kopyalanması, yayınlanması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu'na göre suçtur...

KAYANIN DİBİNDEN DOĞAN GÜNEŞ

Yaptığı erken evlilik ve ardı ardına dünyaya gelen dört erkek evladıyla köyünde verdiği mücadele dillere destandı. Kimine abla, kimine sırdaş, kimine dost, kimine de yoldaştı. Bazen sofrasındaki bir kuru ekmekle bazen de bir tas çorbayı paylaşınca mutlu olurdu. Başkalarının derdiyle dertlenip çözüm bulmak için hüzün ve gözyaşıyla çırpınırdı.

Ardı ardına olan dört evladını kısa aralıklarla evlendirmişti. Bu evliliklerden altı tane torunu olmuştu. Kendilerine ait bir arsada her bir evladına ayrı ayrı tahsis ettiği küçük kulübelerde çocukları, gelinleri ve torunlarıyla huzur içinde yaşıyorlardı. Eşi, çocukları ve gelinleri köy ağasının tarlalarında ırgat olarak çalışıyorlardı. Kendisi de köy ağasının çiftliğinde aşçılık yapıyordu.

Bir sabah mide bulantısıyla uyandı. Koşarak lavaboya gitti. Mide bulansı ve baş dönmesi yaşayınca telaşlandı. Kimse görmeden şehre gidip hamilelik testi aldı. Eve gelip bu testi yaptığında hamile olduğunu gördü ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Çünki o torun sahibi biriydi. Bu düşünceyle o kadar çok utanmıştı ki... Bu utançla hamile olduğunu kimseye söylemedi.

Kilolu birisi olunca aylarca kimse onun hamile olduğunu anlamadı. Bir sabah sancıyla uyandı. O kadar telaşlanmıştı ki eşine ve çocuklarına işe gidemeyeceğini acilen şehre gitmesi gerektiğini söyledi. Büyük bir hızla ve telaşla evden çıktı. Köy dolmuşuna bindi. Belirli bir noktaya geldiğinde dolmuştan indi ve dağa doğru yürümeye başladı. Yürürken sancısı arttı. Tüm doğum belirtileri gerçekleşirken eşine, çocuklarına, torunlarına ne diyeceğinin hüznüne kapıldı. Torunları olan birisinin nasıl olurda bebeği olur utancı yaşadığı için bebeğini dağda doğurup bir kayanın dibinde bırakma kararı aldı.

Dağda gördüğü büyük bir kayanın dibine oturup artan en son sancı ile birlikte bebeğini dünyaya getirdi. Köyün ebesinden edindiği tecrübe ile bebek doğduktan sonra yapılması gerekenleri gözyaşı ve acıyla yaptı. Bebeğini bağrına bastı, öptü ve kokladı.  Uzun uzun emzirdi. Sonra bebeğini bir kundağa sarıp okuduğu ağıt ve ettiği dualarla kayanın dibine bıraktı.

Masum bakışlı bebem ninen sanma ben ananım...

Senin hasretinden şimdiden yandı sol yanım...

Bebe kokuna doyamadım....

Oy dağlar ben nidem, durmaz akar göz yaşlarım...

Canından bir parçayı dağda bırakmış olmanın dayanılmaz acısıyla köye doğru yürümeye başladı. Köye yaklaşırken köyün girişinde yaşanan kargaşayı fark etti. Kargaşadan yükselen çığlıklarla ürperdi. Kargaşanın olduğu yere doğru koşmaya başladı. Olay yerine geldiğinde bir traktörün devrildiğini ve üzeri kapalı cesetleri gördü. Orada bulunanların kendisini gördüğünde susmalarına ve kendisine boş gözlerle bakmalarına bir anlam veremedi. Olay mahalini, devrilen traktörü ve üzeri örtülü cesetleri süzdü. Üzeri örtülü cesetlerden birinin dışardaki elinin yanında duran yün bebeği fark etti. Bu bebek torunu için işlediği bebekti. Koşarak cesedin yanına gitti. İşlediği bebeği eline aldı. Sonra cesedin dışardaki eline baktı. Bu elin sahibi torunundan başkası değildi. Feryat ederek cesedin üzerini açtı ve yüzünü öptü. Yine feryat ederek ve koşarak diğer cesetlerin üzerini açtı. Üzerlerine kapanarak ve ondan ona koşarak döktüğü gözyaşları ve feryad-ı figanı yürekleri dağladı.

Kendisi dağda iken eşi, çocukları, gelinleri ve torunları köy ağasının traktörüyle çiftliğe giderken traktör şarampole yuvarlanmış traktörü kullanan şoförle birlikte traktörün kasasında bulunanların hepsi ters dönen kasanın altında can vermişti.

Yaşadığı bu büyük acıyla tüm ailesini toprağa emanet ederken aklına dağda bıraktığı bebeği geldi. Benim dağda bir bebeğim var diye bağırmaya başladı. Herkes üzüntüden aklını yitirdiğini sandı. Köy muhtarı onun gözyaşlarına ve feryadına dayanamadı. Cenazelerin defin işlemlerinden sonra teselli olması için birkaç kişiyle birlikte atlara binerek O'nun bahsettiği kayanın dibine geldiler. Gördükleri manzara karşısında şaşkına döndüler. Güneşten yüzünün bir tarafı kızarmış bebeği alarak köye geldiler.

Kaya ismini verdiği bu bebek hayatının geri kalan kısmında en büyük tesellisi oldu. Kaya kendisini büyük emeklerle büyüten annesine lâyık bir evlat olmak adına mücadele verdi. Veterinerlik Fakültesi'ni büyük bir başarı ile bitirdikten sonra yine verdiği mücadelelerle şehirde bir klinik açtı. Köyüne tavuk çiftliği kurdu. Ziraat mühendisi biriyle evlendikten sonra işlerini genişletti. Annesine altı torun sevgisi yaşattı.

Annesi Kaya'ya 'kayanın dibinden doğan güneşim' diye iltifat ederdi. Annesinin hiç olmaz dediği bir anda şükür sebebi olan  Kaya, hayatının dönüm noktası ve annesinin itifatına ilham olan bu kayanın bulunduğu araziyi devletten satın alarak hem kendi mesleğini hem de eşinin mesleğini icra edebilecekleri bir konuma getirdi. Yine aynı araziye çocuklarıyla ve annesiyle birlikte mutlu bir şekilde yaşayabilecekleri bir ev yaptırdı. Yıllarca kendisiyle birlikte burada yaşayan annesi vefat edince annesinin vasiyeti üzerine kayanın dibine defnetti.

Hayat bazen hiç olmaz dediklerimizi karşımıza çıkarabilir. Önemli olan böyle zamanlarda karşımıza çıkan olmazları kabullenmeyi bilmektir. Ve olmazları olduran Allah'a şükredebilmektir. Vesselâm...

11.07.2017

Emine KUREN

Gerçek Yaşam Öyküsü...

http://gullnamee.blogspot.com.tr

Yazılarımın izinsiz ya da kaynak belirtilip link verilmeksizin kopyalanması, yayınlanması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu'na göre suçtur...

CAN'DA CANDIR ŞEVKET CAN

Yıllar önceydi... Bir derneğin başkanlığını yapıyordum. Kültür Merkezi'nde bir konferans organizesi yapmıştık. Konferans öncesi bir operasyon geçirmiştim. Dikişlerim henüz üzerimdeydi. Pansuman olmak için hastaneye giderken konferansın hazırlıklarını kontrol etmek adına derneğe uğradım. Derneğe vardığımda afişlerin asılması için görev verdiğimiz arkadaşlarımızın görevlerini yerine getirmediğini gördüm. Bu duruma hem çok sinirlendim hem de çok üzüldüm. Bu sinir ve üzüntüyle afişlerin bulunduğu büyük poşeti elime aldığım gibi belediyeye gittim. Belediyenin kapısına geldiğimde rahatsızlığımın verdiği acıyla gözlerimden istem dışı gözyaşlarımın aktığını fark ettim. Elimdeki afiş poşetini bu gözyaşları ve acıyla sürükleyerek belediyenin içinde ilerlemeye başladım. İlerlerken birden karşımda bir bey belirdi. Bana önce cebinden çıkardığı peçeteyi uzattı. Sonra belediyeye gelme sebebimi ve neden ağladığımı sordu. Bende afiş astırma işlemleri için geldiğimi ve geçirdiğim ameliyattan dolayı şiddetli ağrılarım olduğunu, bu sebeple ağladığımı söyledim. Bunun üzerine elimdeki poşeti alıp beni itfaiyenin önüne kadar götürdü. İtfaiyedeki arkadaşlara gerekli işlemlerin yapılması konusunda yardımcı olmalarını söyledi. Beni büyük bir yükten kurtaran, bana yardımcı olan bu kişi dönemin fen işleri müdürü şimdinin ise Tarsus Belediye Başkanı Şevket Can'dan başkası değildi.


Birilerinin makam, koltuk sevdasıyla burunlarının kaf dağında olduğu bir devirde mütavezi kimliği ile her kesimden insanın sevgisini kazanan canda candır Şevket Can... Bu olay dikişlerimin açılmasına ve tekrar bir operasyon geçirmeme sebep olsa da soyadı gibi tüm Tarsus'a can olan birini yakından tanımama vesile olduğu için her daim büyük bir sevgiyle ve mutlulukla anıyorum...


Objektif düşüncede olan bir insanım. Siyaseti sevmiyorum, ilgilenmiyorum. Sevdiğim birkaç siyasetçi var. Sevdiğim birkaç siyasetçiden biridir Şevket Can... Bazen bana soruyorlar; "Neden seviyorsun?" Ben de diyorum ki; "başkasının haliyle hallenebilen, derdiyle dertlenebilen, mutluluğunda mutlu olabilen, acısını yüreğinde hissedebilen, ailesine ve halkına tutumu ile örnek olan, her şeyden öte en zor anımda bir hızır misali yanımda beliren ve yardımını esirgemeyen birini neden sevmeyeyim..." Bizim sevgimiz sözde değil özde, çıkarsız Allah içindir... Vesselâm...


11.07.2017

Emine KUREN

http://gullnamee.blogspot.com.tr


Yazılarımın izinsiz ya da kaynak belirtilip link verilmeksizin kopyalanması, yayınlanması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu'na göre suçtur...